Այդպես իմ գիրը-պատումն է անում իմ կյանքի հետ: Հերթական վճիռը՝ չգրել-չպատմելու, տղայական նեղացկոտ էր. ու դուրս մղվեց։ Օրը ես սկսեցի առտու-գիշերվա 4-ի 5-ի արանքում, մեջքով դեպի Արմինեից յոթ տարի անբաժան, երկար ձգված Դավիթը՝ յոթ տարեկանի բոյով-բուսաթով-հոբելյարի սիրունությամբ, օբյեկտիվում ունենալով կուշտ կերած, կերածը-վիճակը օրորոց-մահճակալում աչքերը բացախուփով վայելող, մեղմ-խորհրդավոր ժպիտով, իրեն հայտնի ձայներով մեզնից չկտրվող 20 օրական դարձած Աստղիկին… Դավիթից հետո, Դավթի հետ էսպիսին պիտի լիներ՝ այսքան հետաքրքիր, խելքը տեղը, խասյաթով… չես ձանձրանա, նայի, հա նայի…
«Մի խոսքով, եկեք միասին մտածենք, քանի որ մենք բնական, սակայն դեռևս անգիտակցաբար գործող ցանց ենք»… այսպիսի կանչող պաստառով, «Կողբ» հիմնադրամի և «Բուն» TV-ի համագործակցության շրջանակում, հրավիրված ենք դեկտեմբերի 12-ին, ժամը 19.00, «Արժեբանություն» շարքի հաջորդ հանդիպմանը: Ու իմ գիրն էլ դարձավ-ծավալվեց-զարգացավ որպես բնական-ցանցային… Թեման՝ Արժեքներ և ցանցայնացում։
Բանախոսը՝ հարգելի Դավիթ Հովհաննիսյան, դոցենտ, դիվանագիտական-քաղաքագիտական-մշակութաբանական աշխատանքի եզակի ամբարով գործիչն այս պիտի պառլամենտում նոր չլինե՞ր… Օրը միայն մեր տոնի՝ Դավթի ծննդյան օրը չլիներ…
Աստղապատում: Լուսանկարները՝ Արմինե Աբրահամյանի:
Ցանցային ինչո՞ւ չի դառնում այսպիսի արժեքների մատուցումը՝ իրար տակ, իրար հաջորդող… դեկտեմբերի 15-ին՝ ժամը 19.30, Լիլիթ Բլեյանի «Թափանցիկ երգեր» համերգով, սկավառակի շնորհանդեսի հետ, կամերային թատրոնի իմ հավանած, իմ մասնակցությամբ, ուսանողական շինարարական ջոկատների ստեղծված դահլիճում… Լիլիթը՝ անդուլ, Բլեյան-սեբաստացի ծնունդով, կրթությամբ, իր հին ու նոր ուղու հեղինակ, կզարդարեր և՛ պառլամենտ, և՛ գերատեսչություն մշակութային… Կա՛մ Արատես իմ աշխատանքային այցի ավարտը պիտի հարմարեցնեմ, կա՛մ կիրակին դարձնեմ աշխատանքային: Համո Սահյանի՝ իմաստուն մեր ժամանակակցի, իմ ավագ ընկերոջ, պատմել եմ, խոսքերը Ալեքսանդր Վարպետյանի մատուցմամբ ահա իմ գրի շարունակություն են դառնում… «Եվ այսպես էլ գլխի չընկանք, թե մեր ուզած ժամանակը երբ է գալիս ժամանակին»…
Սիրելի-արժանի-համեստ մարդ-բանաստեղծ… Համոն մեր արժեքների ցանցային կապով ժառանգական ընդհանրություն ունի իր ժամանակակից արձակագիր Ստեփան Զորյանի հետ: Ինձ պատմել են, ես հաճախ եմ փոխանցում, մահից առաջ Զորյանի թողած «Ավա՜ղ, մենք պարզունակ ժողովուրդ ենք» երկտողը… Դաժան է քանդակել մեր իմաստուն-համեստ մշակը հայերեն պատմվածքների-վիպակների…
Ես եղել եմ նոր ուղի, ես կամ նոր ուղի, և իմ կյանքը, գործը նոր ուղու արժեքների ցանցային տարածումն է։ 1988-ին, Արցախի շարժման թոհ ու բոհով հասարակական ալեկոծումներին, հասարակարգային փլուզումներին-բեկումներին ես հայտնվել, գործել եմ՝ մանկավարժության մեջ, հանրային քաղաքական, անձնային կյանքում որպես նոր ուղի… չվախենալով ո՛չ մենակ լինելուց, ո՛չ մեկուսանալուց, ո՛չ մեկուսարանից… երբ դու ինքդ քո ներքին խոհով ես շարունակ, քո անձնային պատասխանատվությամբ, քո անհատական ընտրությամբ, ամբոխից վեր, ծափերի-սուլոցի թելանդրանքին չտրվող: Կարևորը գործիդ մնալն է՝ լեցուն գաղափարով-ստեղծումներով… համեստ կյանքդ իմաստավորելը…
Գործչի-լիդերի իմ հավատամքում գլխավոր արժեքը միջավայրն է. ուզում եք՝ հենց հանրակրթական միջավայր անվանեք սիրո և համերաշխության հասարակությունը, զարգացող-արժեքներ ցանցայնացնող համայնքը, ուզում եք՝ դինամիկ գործող բաց ստեղծական հավաքանին… հասարակ մարդկանց ընկերակցությունը, որի գլխավոր ցուցիչը ամբողջական ներառականությունն է…
Տոնական իրարանցում Քոլեջի հինգ տարեկանների խմբում:
Լուսանկարները՝ Անահիտ Գրիգորյանի:
Ի՞նչ ստացվեց 2018-ի ապրիլի ընդվզման-քաղաքական սերնդափոխության, ինչպես հաճախ են ասում, վերջնական կապիտալիզացիայի (նյութականացմա՞ն)՝ արտահերթով նոր Ազգային ժողովի ձևավորման արդյունքում… Փոքրատառով գրեմ, որպես երևույթ հանրային, որպես երրորդ հանրապետության մռայլ երրորդության, որ Նիկոլի ձևակերպումը եղավ 2007 թվի («Իմպիչմենթ» դաշինքի նախընտրական հանրահավաքների ժամանակ), այնպես ուզում եմ, որ ոչ ոք չնեղանա, անձնային-վիրավորանքի նշույլ անգամ չփոխանցեմ, ներեցեք, «ո՛չ ռոբոտացմանը, ո՛չ սերժանտացմանը, ո՛չ դոդացմանը» կարգախոսը, 2018-ին դարձավ երեքը՝ մեկո՞ւմ «մերժիր Սերժին»…
Իսկ մենք փոխվեցի՞նք այս ընթացքում, որպես հասարակություն, որպես այն ձևավորող քաղաքացի-անհատ, դրա պատասխանատուն… Մոռացած պիտի լինեինք այս ընթացքում հհկ-ին, քոչարյանին, որ ես գրում եմ փոքրատառ, որպես երևույթի՝ մերժելի-հաղթահարելի յուրաքանչյուրիս համար, աշխատանք, որպես պայման ու մեթոդ սիրո և համերաշխության միջավայրում, ամբողջական ներառակության… Տեսեք՝ արդեն գրում եմ մեծատառով, ՀՀԿ-ն փողոցում է այսօր, այսպիսի հավատամքով՝ «Անկախ միջկուսակցական պայքարում բոլոր տարաձայնություններից` Հանրապետականը հանձնառու է մնում մաս լինելու մեր ժողովրդի խնդիրների լուծմանը», Քոչարյանը բերդում է՝ իր այսօրվա գործի այսպիսի հավատամքով՝ «Այսօր ընդդիմադիր դաշտում տեսնում եմ լուրջ վակուում և կարծում եմ, որ այն պետք է լրացնել՝ ելնելով երկրի շահերից», փողոցում ունենալով իր աջակիցների միությունը…
Ամանորի բացիկներ: Լուսանկարները՝ Արմինե Գոգինյանի:
Իսկ Ազգային ժողովում այսօր՝ 2018-ի ապրիլյան ընդվզումի՝ ամբողջական ներառման հասարակության քաղաքական ընտրա՞նքն է… Իմ հավատարմությունը 1988-ի 2018-ի պարմանիների, նրա ղեկավար Նիկոլի, նրա հրապարակի ընդվզմանը, կարող եք նորից ստուգել, հենց հիմա, իմ ամենօրյա գրով…
Հրապարակում մենք ենք՝ մեր ընդունակությամբ, սիրով-համերաշխությամբ-ստեղծական-ցանցային գործելու կարողությամբ, սովորելով. պահուստային միջոցներ ունի՞ հասարակությանը, որ առճակատման վրա մսխի… Կա՞ ամբողջական ներառականությանը այլընտրանք… Հարցնում եմ՝ որպես միշտ նոր ուղի…
Մեր Էլինա Սիմոնյանն իր առաջնեկով եզրափակեց 2018-ին մայրացած սեբաստացի մանկավարժական-աշխատողների, նրանց ծնունդների ցուցակը՝ մի դասարան, Բլեյան Աստղիկի դասընկերները… Ամանորյա ֆոտոլուսաբանմանը ավանդական, որ Արմինե Թոփչյանը այնքան սիրով-շնորհքով կատարում է, Աիդապետրոսյանական ատամհատիկի մասին պատումին իմ գիրը անհամբեր սպասում է… Անընդհատ է գիրը. երկար չի սպասի, հետևեք…
Ֆոտոխմբագիր՝ Սոնա Փափազյան
#1520