Ցուրտ է, աշունը շրշում է, — ցուրտ է և սի՜րտըս՝ մըրսում է. —
Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես — աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, —
Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, —
Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում…
Ե՞րբ էր, հիշո՞ւմ ես, օ, սի՜րտ իմ, — այն ե՞րբ էր խշշում այդ աշունը. —
Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, — ախ, գուցե դա՛ր է անցել…
Ո՜չ. — ընդամենը քսան և երկու տարի է — հիշում եմ. —
Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, — նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը,
Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր…
Մանկությո՞ւնը — ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն — մանկությունը
Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, —
Մանկությունը — ի՜նչ էլ որ լինի — առավոտ է, գարնան ցանկություն է,
Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, — հուշերի տերևներ թոշնած…
Բայց էլի ինչ էլ որ ասեն, մենք գիտենք հո քեզ հետ, օ, սի՜րտ իմ,
Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝
Այն աշունը — առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր…
Որ անցած աշունն այն հեռու, — դա հենց ինքը՝ մեր մանկությունն էր…
Մանկությունն էր հեռու այդ աշունը, առավոտն էր մեր առաջին՝
Մանկության պես լուսեղ և անբիծ — այդ աշունը սիրո՝ մեր հերն էր…
Բայց — խնդությա՛ն էր նման այն հեռու աշնան տխրությունը, —
Եվ տխրության է նման այս աշնան բերած խնդությունն իսկ…
29. IX. 1936, Ծաղկաձոր
***
Աշունը, ա՛խ, այնպես անցավ՝
Ե՜վ ցնցող, և՜ ծանր, ինչպես
Հանճարեղ ոճիր կամ հանցանք:
Ցերեկները ծնծղաներ հնչեց,
Ցնծության շեփորներ հնչեղ, —
Գիշերները — դարձավ զառանցանք: —
Եվ ի՞նչ էր այդպես շափշափում
Ցնծությամբ — այդքա՜ն անիմաստ, —
Արդյոք ի՞նձ էր, ի՞նձ էր խաբում…
Ա՛խ, — գիտեմ արդեն ես հիմա,
Որ աշնան ցնծուն տագնապում —
Արշավող ցրտերի դիմաց, —
Իր մեռած խոսքերն է թափում
Եվ նորոգ զրույցներ խորհում
Գալիքից տագնապող մի մարդ:
Որպեսզի գալիք սարսափում,
Օրերի վերջին տագնապում —
Չգտնեն իրեն — մերձիմահ…
Ախ, թերևս այն, որ տապում
Ծառերի մորմոքի — հենց հիմա
Իմ կյանքն է տագնապում մերձիմահ…
1. X. 1936