Կրթահամալիրը որպես աշխարհ դուրս պիտի գար Բանգլադեշից ու տարածվեր տարածվեր… սա մեր մանկավարժությամբ է որոշված, ասված է՝ ստեղծական, մոբիլ, առանց խտրության, յուրարքանչյուրի համար, ամենուր, անսահման…

Բայց որ Սևանի «ժայռ»-ով, Վարդենյաց լեռնանցքով, Սելիմի քարավանատնով,  Քարագլուխի կիրճով կմտներ-կհասներ-կվերադառնար Եղեգիսի Արատես ու սեպտեմբերին Արատեսը կլիներ նույնքան բանուկ, ներառական, գրավիչ, հետաքրքիր, որքան կրթահամալիրի Հյուսիս-Հարավ-Արևելք-Արևմուտքը… Սա եղավ, և այս էինք մենք փաստում մեր եռօրյա ռազամամարզական բաց հավաքով. Եղեգիսի պատանիներով, ուսուցիչներով, դպրոցների տնօրեններով, համայնքապետ-գյուղապետերով, ՀՀ պաշտպանության, Տարածքային կառավարման և զարգացման փոխնախարարներով, Կրթության  և գիտության, Բնապահպանության նախարարությունների վարչությունների պետերով, Վայոց ձորի մարզպետով… Ու սրանով նաև՝ բոլորի  տիարի ուրախությունը, որ չփոխանցեմ, պատկերացրե՜ք…

Այսպիսի լեցուն երեք օր՝ կրթահամալիրի քոլեջի և ավագ դպրոցի սովորողների նախապատրաստած…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=FOo4TxTyflU]

Տեսագրումը՝ Արմինե Թոփչյանի 

Արատեսյան նկարաշարը՝ կրթահամալիրի տնօրենի օբյեկտիվից․․․

#1463

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Կան մտքեր, որ ուղղակի չունեն կոշիկներ…

Այդ մե՛նք ենք երևի այն հարուստը, Որ անցյալի մեր այդ տկլորությամբ հարուստ — Պիտի ժառանգենք մեր դարերի կորուստը, Որ բոլո՜ր տկլորներին սահմանված է վերուստ… Պատմության քառուղիներով, Եղիշե Չարենց, 1933 Վարուժան Ավետիսյանի՝

Իմ գիրը… ամենօրյա հերթականը, աղոթքի ձև է…

Նորօրյա աղոթքն իմ… Արթնացել ու պատմում եմ, առանց ճիգի, չեմ էլ ջանում խոսքի մշակման վրա… Առաջ ջանում էի, ու խոսքս էլ որպես մշակույթ երևի ստացվում էր: Սևակն ասում էր՝ լավ

Փաշինյան Արփին է եկել՝ սեբաստացի չորրորդ Փաշինյանը….

Արդեն համալսարանական Մարիամ-Աշոտ Փաշինյանների ականջը կանչի Խաչատուր Աբովյանի Դորպատ-Տարտուում, Շուշանը թող ֆիլմեր նկարի իր Միջին դպրոցում, իսկ Արևելյան դպրոցի պարտեզ արդեն երեք տարեկան Արփին է մուտք գործել ու մնացել Նելի