Հանդիպեցի Ստեփանավանի զորամասի հրամանատարին, ով պաշտպանության նախարարի հանձնարարությամբ իր զորամասով պատասխանատու է Կուրթանի «Հնեվանք» անդրանիկ արշավախմբային ճամբարի կազմակերպման համար:

Երկու ննջարան՝ քսանական տեղանոց իր մահճակալ — ներքնակներով, դաշտային խոհանոց՝ իր սպասքով և քառասուն ճամբարականի ընդհանուր պարապմունքի վրանով, հիգիենայի հատվածով՝ լվացարաններով, սանհանգույցներով, մշտական ջրով, հեռադիտակներով, ուսապարկերով, էլեկտրասնուցմամբ:

Մի խոսքով՝ իսկական ռազմամարզական դաշտային ճամբար Հնեվանքի շրջակայքում, Ձորագետը իր կիրճով, իր հեռանկարով, Ձորագետի աջ ափին, անտառում: Տեսարան է:

Թունավոր օձեր այս տարածքում չկան:  Պաշտպանության նախարարության տրամադրած երկու ավտոբուսները ոչ միայն մեզ կհասցնեն Կուրթան՝ հետադարձով, այլև հինգ  օր կապահովեն ուսումնահայրենագիտական ճամփորդությունները: Գնդապետ Հովհաննիսյանի համհարզի ուղեկցությամբ անցա ճամփորդությունների երթուղիներով. շշմելու է: Կրկնում եմ՝ այն, ինչ դուք կտեսնեք ճամբարի հնգօրյա հերթափոխում, շշմելու է: Ուրիշ ի՞նչ է պետք սեբաստացուն՝ ամռանը լիարժեք լինելու համար: Պատասխանում եմ. այս ճամբարը այդպիսին է: Չորս հերթափոխում՝ հարյուր վաթսուն սեբաստացի: Անջինջ տպավորություններ կունենաք Ստեփանավան-Կուրթան-Հնեվանքից:

Մնացածը՝ ճամբարի հերթափոխի ծրագրում:

Առաջին հերթափոխը՝ քառասուն մասնակից, օգոստոսի 1-6-ը:

Մեկնումը՝ Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու մոտից, ժամը 08: 30 րոպե:

Հատուկ ձեզ համար ու միշտ ձեր՝ Աշոտ Բլեյան

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Իմ էլ. փոստը… որ գիր է, պատում…

Ու պատուհան՝ դեպի սեբաստացիական աշխարհը բացվող, որ օրվա աշխույժի իմ թափի մեջ չի երևում… Դիրքի հարց է. դրա համար չի՞ ստեղծված պատուհանը՝ աշխարհը քեզնից դուրս տեսնելու համար…  Մի օրում այսպիսի

Մեր անդուռ աշխարհի բանալիները, մուտքեր-ելքերը…

Մեր ճամբարները բանգլադեշյան կան-գործում են որպես երևանյան փաստեր… Նրանց մասին խոսում են ողջ Երևանում, նրանք շարունակ հանրայնացվում են… Երեկ Դպրոց-պարտեզի քսաներկու հոգանոց ճամբարով, որ ղեկավարում են Քրիստինե Հովսեփյանն ու Բաբկեն Փաշինյանը,

Այն էլ այսպես, ապրելով…

Այ, այսպես, ապրելով՝ թափառումով-համերգով-հայրենաճանաչումով շաբաթ օրը մեր եղավ բոլորը մեկում՝ աշխատանք, հանգիստ, իմացում, վայելք, ճամփորդություն, ասել է թե կյանք: