Ես ավելի ու ավելի վստահ եմ ինձ զգում հեծանվի վրա, ավելի լավ գիտեմ տուն-դպրոց-տուն ու կրթահամալիրի դպրոցների ճանապարհները։ Պետք է այնքա՜ն լավ իմանաս ճանապարհին հեծանվորդին հանդիպող վտանգները, օրինակ՝ ջրափոսերը, մայթերի բարձրությունները, հանկարծ կողքի փողոցից ճանապարհդ կտրող ավտոմեքենաները… թակարդներն ամենուր են… Բոլորը հեծանվով մարդու դեմ են, մինչև անգամ շները… Դիմացից գնացող ավտոմեքենաներով զմայլվում են, մեկ էլ քեզ տեսան ու քշեցի՜ն վրադ… Ի՜նչ էլ կատաղած են դառնում, թվում է, ամենաանմեղները…
Քշում եմ մի տեսակ խաղալով, միշտ հավեսով։ Առավոտյան, երեկ, Ծովակալ Իսակովի վրա ողջունեցի կրթահամալիրի 2-3 երթուղային ավտոբուսների. պիտի որ ուղևոր սեբաստացիներին զվարճալի լինեն այսպիսի հանդիպումները։ Կան հաճելի, կիրթ, իրոք առիթով-հնարավորությամբ ոգևորված հետիոտներ. Բլեյա՜ն են տեսել, նժույգո՜վ… Դժվար չէ նրանց տարբերել չապրած-չապրողներից. ես միշտ կանգնում եմ այս դեպքերում, բարևում, զրուցում. ինչո՞ւ շտապենք….
Հեծանիվը նկատելի մեծացնում է իմ ընտրության, շփվելու ազատությունը, իմ ինքնուրույնությունը…