Ես ավելի ու ավելի վստահ եմ ինձ զգում հեծանվի վրա, ավելի լավ գիտեմ տուն-դպրոց-տուն ու կրթահամալիրի դպրոցների ճանապարհները։ Պետք է այնքա՜ն լավ իմանաս ճանապարհին հեծանվորդին հանդիպող վտանգները, օրինակ՝ ջրափոսերը, մայթերի բարձրությունները, հանկարծ կողքի փողոցից ճանապարհդ կտրող ավտոմեքենաները… թակարդներն ամենուր են… Բոլորը հեծանվով մարդու դեմ են, մինչև անգամ շները… Դիմացից գնացող ավտոմեքենաներով զմայլվում են, մեկ էլ քեզ տեսան ու քշեցի՜ն վրադ… Ի՜նչ էլ կատաղած են դառնում, թվում է, ամենաանմեղները…

Քշում եմ մի տեսակ խաղալով, միշտ հավեսով։ Առավոտյան, երեկ, Ծովակալ Իսակովի վրա ողջունեցի կրթահամալիրի 2-3 երթուղային ավտոբուսների. պիտի որ ուղևոր սեբաստացիներին զվարճալի լինեն այսպիսի հանդիպումները։ Կան հաճելի, կիրթ, իրոք առիթով-հնարավորությամբ ոգևորված հետիոտներ. Բլեյա՜ն են տեսել, նժույգո՜վ… Դժվար չէ նրանց տարբերել չապրած-չապրողներից. ես միշտ կանգնում եմ այս դեպքերում, բարևում, զրուցում. ինչո՞ւ շտապենք….

Հեծանիվը նկատելի մեծացնում է իմ ընտրության, շփվելու ազատությունը, իմ ինքնուրույնությունը…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Սեբաստացու գործատու հուլիսին ասենք` բարով եկար…

Հուլիսի 1-ին երկարատև-անկողնային-անկասելի, մաշող, կյանք դարձած հիվանդության մաքառումից հետո մեռավ-քնեց, հանգստացա՞վ Թաթոս Բլեյանը՝ իմ Էդվարդ ավագ եղբոր ավագ որդին, Արամ Բլեյանի հայրն ու Էդվարդիկի պապը, Արթուր և Պետրոս (Յուրա) Բլեյանների եղբայրը…

Էհե՜յ, Սոնա ո՞ր ծովի վրա ես, ո՞ր օվկիանոսում

Երեկոյան նորից քամոտ էր իմ ճանապարհը. առանց հեծանվորդի ակնոցի անհնար է: Ես շարժվում եմ տեղ-տեղ դադարներով՝ քամին արգելք է հանդիպակաց, որ պիտի հաղթահարվի… Այսօր իմ երրորդ թուռնուհու՝ Սոնայի ծննդյան օրն է: Վեց

Բարեկենդանի մեծացող աշխարհը

Բուն Բարեկենդանը ես անցկացրի տանը՝ մի խումբ հարազատների հետ… Ստեփան եղբոր՝ Դավթի հորեղբոր, ով երկարատև բուժումից հետո իսկական նվեր էր մեզ, այնպես, որ արժանացավ խորովածի կրակը վառելու պատվին… Իմ հարգելի ճարտարապետ-ուսուցիչ