Շաբաթ երեկոյան Դավիթ Բլեյանի հետ Հանրապետության հրապարակի մետրոյի կայարանով, Հյուսիսային պողոտայի նորոգված այգով խաղալով տուն ենք գալիս… Պարտեզից հետո Դավիթը հավեսով-լույսով խաղացել է Զառա-Լիլիթ Առաքելյաններ արմաղանների հետ, խոսեցրել նրանց… Հիշեցնեմ, որ իմ Օրագրում «արմաղան» բառը գործածում եմ որպես նվեր, ընծա:
Դավիթը քայլում է ամեն ջրավազանի եզրով, հաշվում ավազանի շատրվանները.
– Չորս փոքր շատրվան, մեծ շատրվան՝ մեկ, եղավ…- հաշվում է,- հինգ շատրվան: Մյուս ավազանում՝ ութ փոքր շատրվան, մեկ՝ մեծ, եղավ՝ ինը շատրվան:
Հետո անցում է կատարում աստղերին.
– Ինչո՞ւ ես աստղերը չեմ կարողանում հաշվել…
Այսպիսի դեպքերում դադար եմ առնում. ինձ համար կա՛մ նոր խնդիրներ են, կա՛մ վաղուց լուծված-մոռացված, կա՛մ բազում լուծումներով…
– Աստղերը շա՜տ են, հայրիկ, շատ-շատ են ու էլի շատ են… Մայրիկն ասում է՝ անհամար:
Բայց իմ գիրն այսօր առավոտ ժամը 5-ից շարունակ ընդհատում է Դավիթը… Հեքիաթ պատմեցի ռոդարիական հնարներով, հետո պատշգամբում աղմկոտ անձրևը վայելեցինք, լսեցինք նրա ձայնը, հիացանք թափով… Հետևեցինք մութուլուսի անցմանը՝ ինչպես է աննկատ անհետանում-ցնդում մութը, և լույսը գալիս՝ իր առավոտով… Հետո՝
– Ուզում եմ երաժշտություն լսեմ,- Դավթի պահանջի բավարարումը թույլ տվեց ավարտել իմ օրագիրը…