Արևն առանց ամպի, ուրախությունն առանց վշտի կյանք չէ…

Այդպես ճակատագիրն ու հաջողություններն են փաթաթված իրար: Միմյանց հաջորդող կորուստն ու ձեռքբերումը հերթականությամբ տխրեցնում և ուրախացնում են մեզ: Նույնիսկ ինքը՝ մահը, կյանքը դարձնում է էլ ավելի ցանկալի: Կյանքի դժվարին պահերին՝

Իսկական ճամփորդի պես

Դավիթ Բլեյանն իրեն արժանի պահեց, կարծում եմ, ողջ 250 կմ ճանապարհին, այդպիսի հայտնի խմբի հետ ճամփորդության ողջ ընթքացքում՝ Երևանից Մարտունի՝ Գեղահովիտ, Մադինա, Լեռնահովիտ, Վերին ու Ներքին Գետաշեններ, սարերով-ձորերով-Սևանա լճով, միկրոավտոբուսով,

«Թեթև զրույց» Աշոտ Բլեյանի հետ

Երևանի «Ոսկեվազ վայն թայմ»՝ Սարյան 8 հասցեում գտնվող այս գունեղ-յուրահատուկ միջավայր, որտեղ իմ պայմանավորված հանդիպումն էր Կարպիս Փաշոյանի, Վահրամ Թոքմաջյանի հետ, ես հասա Արևիկ Ներսիսյանի-Լուսինե Սարգսյանի՝ կրթահամալիրի Միջին դպրոցի 8-րդ դասարանցիների նախագծային-ճամփորդական ուսուցման խմբի