Մենք ճամփա ընկանք առավոտ ծեգին… 

Արմինեն, որ առաջին անգամ էր առաջնորդում մեզ Արտաշատ-Սիսիան ձմեռային խճուղով, պահանջվող տոկունություն ու վարպետություն ցուցաբերեց․ թեթև, ուրախ հասանք։ 

Մենք արդեն մեր հայտնի հոր հորեղբայր՝ Բլեյան Եգորի, մեր Եգոր բիձու* տանն ենք, բիձու հովանու ներքո, Անժելայի հոր՝ Բլեյան Վաղարշի ընտանիքում: Սկսել ենք հավաքվել իրար գլխի… Դավիթն ու Աստղիկը, շրջապատված մեծ խումբ Բլեյաններով, Անժելենց տան քարտեզի առաջ, գործողությունների պլանն են կազմում: 

Սիսիանի բոլոր Բլեյանների կողմից՝ շնորհավոր Նոր Տարի։ 

* բիձա (բրբ.)՝ հորեղբայր 

Կարդացեք նաև՝ 

#1946

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Չլուծված հարցերի ավազան դարձած Հայաստանս…

Ամեն բառ մի աշխարհ է Դավիթ Բլեյանի համար: — Հայրիկ, ի՞նչ է ավազանը, որ դու ասում ես՝ Դավիթը լողա ջրավազանում… — Ավազանը ջուր է ամբարում՝ ջրամբար է, ջուր է հավաքում,

Ու ավելի լավ կլինի նոյեմբերին․․․

«Շատ լավ»-ը ցանկություն է… Որպես գնահատական ոչ միայն չեմ օգտագործում, այլև տիարի իրավունքով թույլ չեմ տալիս գործածել։ Մեզանում լա՜վ-ը արդեն լավ է, հատկապես որ լավ-եր են, լավ-ը շատ է։ Լավ

Քո նվաճած բարձունքից աշխարհն ուղղակի հիանալի է…

Մեր գո՞րծն է՝ սովորել ու սովորել… Պարզվում է՝ սա ոչ թե Լենին պապիկն է ասել, այլ ռուս գրող Անտոն Չեխովը, ում պատմվածքները ժամանակին, հայերեն-ռուսերեն, հաճույքով եմ կարդացել և խորին հարգանք