Արմինեն շարունակ-հետևողական նախատում է ինձ, որ ես Դավթի դաստիարակությամբ չեմ զբաղվում, ասել է թե՝ չեմ նախատում, դիտողություն չեմ անում, մենակ իր վրա է մնում այդ կարևոր-պատասխանատու գործը, դրա համար էլ արդյունք չկա… դրա համար էլ Դավիթը այդպես է մեծանում…
— Ո՞նց,- հարցնում եմ։
Արմինեն ուսերն է թոթվում…
— Դավի՛թ, ո՞նց ես մեծանում,- ուղիղ հարցնում եմ ես…
— Հեշտ ու հանգիստ,- նետում է Դավիթը՝ մի ձեռքին մսի կտորը՝ չգիտեմ որտեղից ճարած, մյուս ձեռքով՝ շոկոլադը… նույն տեղից ճարած, կլանված նոթբուքի չգիտեմ ինչ ֆիլմով…
— Հեշտ ու հանգիստ… Լավ չէ՞…
— Արմի՛ն, քեզ է հարցնում… մի բա՛ն ասա…
Արմինեն ուսերն է թոթվում.
— Ի՜նչ հերը, ի՛նչ տղեն… Ձեզ ի՜նչ ասեմ, Աստված ինձ առողջություն տա, որ երկար լինեմ ձեր գլխին…
— Հայրի՛կ,- ասում է Արմինեն, երբ իրիկունը երեքով շարվել ենք հյուրասենյակի բազմոցին,- գիտե՞ս, Դավիթը ինձ չի լսում… Դու դա ճի՞շտ ես համարում…
— Դավի՛թ,, զարմանում եմ,- պատասխա՛ն տուր…
— Լսո՛ւմ եմ,- հատու կտրում է Դավիթը…
— Ի՞նչն ես լսում։ Ցերեկը, որ դպրոցից եկար, ես քո հետ խոսեցի, ի՞նչը լսեցիր…
— Ամեն ինչ լսեցի, ինչ ասել ես՝ լսել եմ…,- հերիք չէ խաղաղ-շիտակ պատասխանում է, բա հայա՜ցքը… Նայել չի լինում…
Ես ոչ էն է՝ հայացքից կարողանում եմ կտրվել, ոչ էն է՝ փխկոցս կարողանում եմ պահել…
— Ո՞նց ես ամեն ինչ լսել… Ու հասկանալի՞ է,- լրացնում եմ ես Արմինեին, փորձում Արմինեի կողքին կանգնել:
— Լրիվ: Հարցեր չունեմ: Հո ես դո՞ւ չեմ…
Լսելը, Արմի՛ն ջան, երկու իմաստ ունի, դու միշտ մի իմաստով ես ընդունում՝ քո ասածը անելու… Իսկ Դավիթն ամբողջ լսում է, հասկանում ու հարցեր չունի… Ինքն ու իր որոշումները։
— Դավի՛թ, 10։30 է, ժամացույցին նայիր, վաղը դպրոց չե՞ս գնալու, քնելու ժամը չէ՞…
— Վա՜յ, գնալու եմ դպրոց, դո՛ւ մի գնա, մնա՛ տանը, Աստղիկին պահիր, իմ փորը դեռ չի լուծվել…
Նախորդ գիշերվա խորովածը շոկոլադով չի մարսել մեր կոկորդիլոսը։
— Տղա՛ ջան, մաթեմատիկայի ֆլեշմոբն է, չե՞ս լուծելու, թե՞ թողենք՝ մանկությունդ հեշտ ու հանգիստ անցնի,- կանչում է բազմոցից իր պլանշետին կռացած Արմինեն…
— Իմ մանկությունը, մայրի՛կ ջան, թող հեշտ անցնի, որ դու էլ ուրախ լինես, ես էլ…
«Նեապոլիտանական հեքիաթ» մարմարյա սրահում։
Առավոտյան շուտ՝ ժամը 7:00-7:30, քանի լույսը չի բացվել, երկնքի հարավարևելյան ուղղությամբ իրար մոտ երևում են լուսինը, Մարսը կամ Հրատը, Վեներան կամ Արուսյակը: Դուք էլ նայեք, ձեր սովորողներին էլ փոխանցեք՝ թող նայեն: Շատ սիրուն է: Թող մի քանի օր նայեն: Մարսը գնալով հեռանում է, դե, Լուսինն էլ՝ մահանում:
Տիար Գևորգի այսպիսի զգուշացում-առաջարկն ընդունել, Դավիթ Բլեյանի հետ սկսում ենք… Երկուսիս ձեռքին մեր այֆոնն է… Մեր պատշգամբը հարմար դիտարան է դեպի հարավ-արևելք, իսկ իմ անկյունը՝ դեպի հարավ-արևմուտք… Տպավորված ենք, տիար Գևորգ։ Այսօրվա մեր դիտարկման արդյունքները ներկայացնում ենք Աստղիկին… Դավիթը մեր տեսածը բացատրեց, ցուցադրեց… Աստղիկի հետ լուսումութի մեր տեսազրույցն ինչպե՞ս և ո՞վ պիտի եթեր տա… Արմինե մայրիկը, շարունակ կիսաքնի մեջ, արդեն 70 օր, իհարկե, ոգևորված չէ…
Իմ թափառումի քաղաքով ես նորոգում եմ կապերը, վերադառնում Երևան… Կեցցե՛ք, աղջիկնե՛ր, ձեր խելացի-հետևողական-կոնկրետ Արմինե Թոփչյան նախագծի ղեկավարով… Կանչե՛ք, ես հասանելի եմ միշտ… Միայն տեղավորեք՝ քայլքը ոտքով, հեծանվով, իմ օրվա մեջ. 24 ժամից 5-6 ժամը հանած՝ բոլորը ձեզ: Դուք գնացիք կրթահամալիրի Բանգլադեշ, ես Ձորափից, Պռոշյան-Պարոնյանի մեր բաժանման տեղից ոտքով-մարզական քայլքով, Հին Երևանի ուրիշ ճառագայթով հասա միթինգի պայմանավորված վայր՝ Սայաթ-Նովա-Խանջյան անկյուն՝ Վայրի բնության և մշակութային արժեքների պահպանման հիմնադրամի և նորաստեղծ ԱրԱվես հասակարական կազմակերպության հետ գործընկերությունը կարգապահություն է պահանջում։
Հանդիպում Գեղարվեստի հարթակում։
Ուսումնական մեկօրյա-բազմօրյա ճամփորդությունների շարքը՝ հայրենիքով քայլքը-վազքը, շարունակվում է՝ Էջմիածնով, Նոր Հաճնով, Արատեսով, Տավուշով, Ջավախքով… Ի՞նչն է վատ այստեղ։ Սրանք մեր հեղինակային կրթական ծրագրով ուսուցման կազմակերպում են, իսկ ճամփորդությունը կարգապահ գործունեություն է, որ մարդուն էլ կարգապահ է դարձնում։ Ցավով արձանագրում եմ նախագծի մշակման և հայտի ներկայացման խախտումներ, ո՛չ մեկը, իսկ դրա շտկումը ինձանից, տիար Գևորգից, մանկավարժության կենտրոնից և՛ ժամանակ է տանում, և՛ տիարի նյարդեր։ Խնայենք իրար։
Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի
#1568