– Ձյուն մաքրող մեքենա ունե՞մ, ունե˜մ,- իր նոր մեքենաները, որ այսօր մայրիկն է նվիրել, ցուցադրում է Դավիթը:- Շտապ օգնության մեքենա ունե՞մ, ունե˜մ…
Էդ ոչինչ, բայց որ անցավ ավտոսրահի մեքենաների˜ն…
– Ինքնաթափ մեծ բեռնատար մեքենա ունե՞մ, ունե˜մ,- ես սկսեցի ելքեր որոնել ինքնապաշտպանության…
– Իսկ ինչ մեքենա չունես, Դավիթ ջան,- շեղել եմ ուզում ես: Դադար…
– Դեղին ջիպ մեքենա ունե՞մ. չունե˜մ…
– Կապույտ ամբարձիչ մեքենա ունե՞մ, չունեմ ես, հայրի˜կ…

Դավթի համար դժվար չէր ցույց տալը, որ ավելի շատ մեքենա չունի, քան՝ ունի…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ինքնուրույն սկսենք սովորել, որ չհոգնի ընկեր Մարինեն…

Վերջացնենք: Ապրված է վաթսուն տարի: Ստեղծված է մի համեստ գրականություն: Եթե հաշվենք, որ գիտակցական կյանքն սկսվում է յոթ տարեկանից, այդ յոթ տարիներին ավելացնելով գաղթի, փողոցի, որբանոցների յոթ տարիները, և այս

Ինչո՞ւ են քնելուց առաջ հանում, որ կոշիկներով քնեն, ի՞նչ կլինի

Դավիթ Բլեյանն իր նոր կոշիկներն ամառային, որ մայրիկի հետ է գնել, սկսել է շատ հավանել, այնքան, որ ոչ միայն մինչև քնելը ոտքերից չհանեց-չփոխեց, այլև ուզում էր դրանցով քնել։ Իրիկունը ժամը

Քոմենթը՝ խմբագիր ուսուցչի գործիք

Կարդալու խնդիրը միշտ կա, տեքստը հրաման լինի, այլ իրավական ակտ… թե, անգամ, մարդու հետ կնքվող աշխատանքային պայմանագիրը, էլ չեմ խոսում՝ սովորողի ուսումնառության պայմանագրի, ուսումնական պլանի, դասընթացի ծրագրի, «Դպիր»-ի հրապարակման թե կրթահամալիրի