Որ գարունը կգա, չի ուշանա… «Խրոխտ»-ը կորել էր, երեկ սոցցանցով եկավ վերնագիր դարձավ, ոչ որպես «դուխով»-ի փոխարեն, ես եղել և մնում եմ կենդանի լեզվի կրողն ու ջատագովը: Պարզապես բառարաններ քիչ ենք թերթում-փորփրում՝ սովորույթ դարձնում… Համակարգչային ուղղիչների-ուղղագրական ծրագրերի ոչ միայն չարգելելը, այլև համատարած կիրառումը հանրակրթության մեջ, նաև ստուգումների ընթացքում, ինչպես մենք ենք անում հետևողական այս տարի, շարունակելով նախորդ տարիների արածը 4-րդ և 9-րդ դասարաններում, բառերի հետ ազատ խաղալը, երեխայի, տարատարիք սովորողի բառաստեղծումը նկատելը-խրախուսելը հենց կենդանի լեզվի ինքնազարգացման իրավունքի ճանաչումն է, այն հանրակրթության լուծվող խնդիր դարձնելն է:
Իրիկունը, Սոնան ու Դավիթը միասին են մեր տանը. զմայլանք առաջացնող Սոնա քույրիկի կողքին մեխվում է Դավիթը, դրա մասին Արմինեի ֆեյսբուքը ձեզ արդեն տեղեկացրել է: Այդ ընթացքում Լիլիթ Բլեյանը ավանդույթի-շնորհքի ուժով մեզ՝ ինձ ու Արմինեին, պատրաստում է վաղվա ֆրանսիական դեսպանատանը ժամը 11-ի մեր հանդիպմանը… Ինչքա՜ն թղթեր են պետք մի մուտքի արտոնագիր ստալու համար, և ոնց անես սա առանց Լիլիթի: Եվ այստեղ Լիլիթ աղջկա հետ պարզապես լինելու հնարավորություն ենք վայելում, ինչպես Դավիթը՝ Սոնայի: Կարևոր են Լիլիթի դիտարկումները մեր ընդհանուր ընկերը դարձած Ժիրայր Չոլաքյանի մասին. Ժիրայրի ու իր միջոցով կրթահամալիրը հայտնաբերած Սերուժ Ուրիշյանի հետ մեր պտույտը կենդանի, իրական, ապրող կրթահամալիրով, նրանց զարմանքը-հիացումը-հավանությունը այսպիսի Երևանով-Հայաստանով, սփյուռք-Հայաստան հանրակրթական նոր միջավայրով-լուծումներով…
Մարդկայնացնենք-անհատականացնենք-ուղիղ դարձնենք Հայաստանում մշտապես բնակվողներիս հարաբերությունները-կապերը Հայաստանից դուրս գտնվող մեր հայրենակիցների հետ, բոլոր մակարդակներում-շերտերում-հաստատություններում, և սփյուռք կոչվածը հասկանալի-ներառական կդառնա՝ իր պետական կառավարման խնդրով-չափով-ձևով…
Հունիսը սեբաստացիական, իր փառատոնային-ստուգատեսային-ճամբարային հարթակներով, ամառային դպրոցով-պարտեզով, որ բռնել ու ծածկել է կրթահամալիրը՝ իր Բանգլադեշով մեկ, հարմար է մշակույթի, սփյուռքի, կրթության նախարարներին ընդունելու, տարիներով մշակած մեր փորձը հարգանքով ներկայացնելու համար…
Ինչո՞ւ չի կարող «Ալեքսանյան ընտանիք» բարեգործականը խրոխտ լուծումով, որ մենք ենք առաջարկում, «Երևան 2800»-ով երևանցիներին նոր կերպարով վերադարձնել Վերոնիկայի «Սեբաստիա» պարտեզը, որպես մեր կրթական ցանցի Երևանում տարածման առաջին կրթական հանգույց Բանգլադեշից դուրս․․․ Կարդացեք կրկին այս հրապարակումը «Արմենպրեսի». հայտնի անունով պարտեզի մասին հիշողությունները թարմացնենք։ Ինչ եղել է 2007-2008-ի որոշումով-պայմանագրով, դիտենք որպես հնարավորություն, որ չի օգտագործվել։ Կարևորը, որ կան Լենինգրադյան 33 հասցեով ընդարձակ կանաչ տարածքը, շինությունները մանկական․․․ Մենք լուծում ենք առաջարկում․ համատեղ հանրային մի նախագիծ իրականացնել, հանրային ամենաթափանց հսկողությամբ, բոլոր փողերի հետևողական ներկայացմամբ ստեղծել հեղինակային դպրոց-պարտեզ երևանցիների համար։ Սրանով հանրակրթությունը համագործակցության դաշտի լավ օրինակ կդառնա․․․
#1403