Դավիթ Բլեյանը ջերմություն ունի, մարմնի վրա հայտնվել են ջրծաղիկին բնորոշ կարմիր բծերը… Բայց լավ է, որ մինչև դեկտեմբերի 12-ը կհաղթի դրան, որ չորս տարեկանում մեր հերոսը լայն հասարակությանը ներկայանա իր բնական փայլով… Լավ է, որ իր շրջապատում բոլորս ջրծաղիկ տեսել ենքւ… Ու ի˜նչ լավ է, որ այս «ծաղիկները», որ «ինքնիրան» եկել են, չեն խեղճացրել, ռիթմից, ժամակարգից չեն գցել մեր հերոսին:
— Ոնց եկել են, այդպես էլ պիտի գնա՞ն, հայրիկ,- հարցնում է Դավիթը:
Մարդը արթնացել է համարյա հայրիկի հետ:
— Արևը ծագե՞լ է արդեն… Ես ուզում եմ երաժշտություն լսել, հետո ճոճվել…
— Արևը կտաքացնի, չե՞մ մրսի, հայրիկ… Մայրիկն ասում է` չմրսես, որ ծաղիկների թերթերը շուտ թափվեն, գնան…
— Հետո շոկոլադ կուտեմ: Շոկոլադ ուտե՞մ, թե՞ բլիթ, հայրիկ, ո՞րն է կարելի:
— Հետո լողանամ…- ծիծաղում է:- Լողանալ էլի չի՞ կարելի, համ էս աչքս (ցույց է տալիս ունքի պատռվածքը), համ էլ էս ծաղիկները սիրուն…
Ու սկսում է կապիկություն անել, նկարելու բան է…
— Դե, տար ինձ` Արարատը տեսնեմ:
Տեսնում է. հարցեր ու հարցեր Մասիս-Արարատի մասին: Դժվար է ընկալում, որ նույն սարն է Մասիսը, Սիսն ու Արարատը…
— Եղավ երեք սար,- հաշվում է,- Բա երրորդ սարը ո՞րն է` Արագա՞ծը… Դավիթ-Դավթուկի, Սոնա-Սունուլի… Դավիթ-Գժուկի, Դավիթ-Տուֆտիկի (Տաթև քույրիկն է այսպես փաղաքշում) նմա՞ն…
Կարծես տեղ է հասնում…
Արարատ-Մասիսը Գեղարվեստի դպրոցի 2-րդ դասարանի պատուհանից:
Լուսանկարները՝ Անուշիկ Աթայանի:
— Սարն այս վեհանիստ ու բիբլիական ինձ կանչում է, Դավիթ, ես պիտի գնամ:
— Աշխատանքի գնա՞ս, շաբաթ է, ես ու մայրիկը մնանք, հանգստանանք…
— Չէ, Դավիթ, գործը չգիտեմ, բայց Արարատի կանչն անդիմադրելի է, ես պիտի անցնեմ այս ճանապարհը…
Ինձ կրթական ճանապարհ է թվում սա, քայլարշավը Զանգվի երկայնքով, դեպի Արարատ… մեր Բանգլադեշի դիտարանները ուսումնական, որտեղ 2-4 տարեկանից սկսած, իրենց ուսուցիչների հետ զմայլվում են… Ինչպես ես հիմա… Նորից Մանդելշտամին հիշեցի. հանճար է… Մեզ պակասում է հանճարը` Արարատի ընկալման, Արարատի հետ երջանիկ լինելու հանճարը… Ոնց անենք, որ Մանդելշտամի հայտնաբերած «притяжения горой» զգացումը, որպես համաճարակ համակի հայաստանցիներիս…
Շաբաթ է, ու օրագրի քաղաքական էջը պատշաճ տեղ է` ընթերցողի, ինչպես մնաց իմ ականջում` «մշտական երկրպագուի, դեռ հայագիտական դպրոցից», հարցին անդրադառնալու` ո՞րն է «հայերիս ընտրության ուղին»… Ես այս հարցի պատասխանել եմ 1990-ականներին՝ հայտնի պատմաբան, քաղաքական գործիչ Կտրիճ Սարդարյանի հետ մի ժողովածուով, որ այդպես էլ վերնագրված է` «Ո՞րն է մեր ճանապարհը»: Այս ժողովածուն իմ դավանած «Նոր ուղու» նաև պատմությամբ հիմնավորումն է: Վանո Սիրադեղյանի (ականջը կանչի, երեկ, ըստ Նունե Մովսիսյան «Հայկական կակաչի», դարձավ 69 տարեկան), Կտրիճ Սարդարյանի, Ռաֆայել Իշխանյանի, …. հոդվածներով հիմնավոր համարել եմ անկախության, ազատության, ինքնիշխանության, ժողովրդավարության ճանապարհը` որպես մեր պատմության, մեր բոլոր հարևանների, ինքներս մեզ հետ հաշտության ու համերաշխության հանգրվան, այսպիսի հաշտությունը` հայոց առաջադիմության ուղու հարթման միջոց…
Գունաբրինձանկարչություն Գեղարվեստի 5 տարեկանների խմբում:
Լուսանկարները՝ Լիանա Գարախանյանի և Դիանա Գևորգյանի:
Տեսեք` օրերս ինչ հստակ, խաղաղ է արձանագրել Վրաստանի վարչապետ Ղարիբաշվիլին իրենց ուղին: Թվում է` տարածքային կորուստներից հետո այլ բան պիտի ասեր… «Մենք` վրացիներս, բացառապես վստահ ենք, որ մեր ապագան Եվրոպայում է: Վրաստանի եվրոպական ապագան ժողովրդի ընտրությունն է, իսկ իշխանությունների պարտականությունն է հարգել ժողովրդի ընտրությունն ու իրականացնել այն: Մենք պատրաստ ենք անցնել այն ուղին, որը մեզ դեպի Եվրոպա կտանի»: Իշխանությունները Անկախ Հայաստանի մեզ տարան-տանում են իբր «մանյովրների» ուղով, դեպի… Սահմանադրական Հայաստան… Ո՞ւր հասանք, ինչի՞ հասանք Հայաստանում ապրող մարդկանցով` ամեն մեկն էլ տեսնում է… Հռչակվածը` «համազգային հաղթական»… ու մարդու փախուստ Հայաստանից…
Գեղարվեստի և Դպրոց-պարտեզի սովորողները Կենդանաբանական այգում մասնակցեցին դդմատոնին:
Լուսանկարները՝ Քրիստինե Շահբազյանի:
Դավիթ Բլեյանը «ձնծաղկոտ» ինձ կանչում է, ու ժամը վեցի մոտ, իրիկնային մութուլուսով, ես հեծանիվով, սաղավարտով ճանապարհվում եմ տուն, որքան էլ, այո, մութը Երևանում հեծանվորդի համար հավելյալ դժվարություն է ստեղծում… Բայց ես ինձ այնքան բնական եմ զգում այս ընթացքով, գումարած` Արարատի ընկերակցությունը ողջ Ծովակալ Իսակովով… Այսպես բնական ու բնության հետ` ես մտնում եմ տուն ու գրկում իմ «բնական տեսքի» բերված հերոսին` իսկապես ձնծաղիկ դարձած Դավթին: Մայրիկ Արմինեն կանաչ ու սպիտակ ծաղիկ է դարձրել իր տղուկին` ներկելով ծոծրակից մինչև պուպուլիկ (հո հիվանդությունը չի՞ կոտրի մեր հերոսին)… Շուշանը հեռակապով հիացավ իր ծաղիկ-ախպերով, որ Շուշանի ուշադրությանից ոգևորված` հոլ դարձավ, պտտվեց ու պտտվեց… Շարժումի` օրվա բնական պահանջը ինտենսիվ բավարարեց 15-20 րոպեում մեր հերոս ծաղիկը, պտտվեց ու ճչաց, ճչաց ու ծիծաղեց, հետո կպավ հեռախոսին, պաչեց ու սիրեց իր քույրիկին… Կարոտել է Դավիթը Շուշան քույրիկին: Իսկ ցերեկը լսել է Լիլիթ ավագ քույրիկի երգերը…
— Ինչո՞ւ Սոնա չի երգում, լսեմ…
— Ի՞նչ լեզվով է երգում Լիլիթը,- ամեն երգից հետո հարցրել է Դավիթը…
Լիլիթի երգերն էլ, Աստված տվել, չի խնայել, անգլերեն, ֆրանսերեն, իսպաներեն, իտալերեն…
— Չգիտեմ ինչերե˜ն,- ավելացրեց Դավիթը:
Հայերենի վրա նա պայծառացավ.
— Թող հայերեն երգի Լիլիթը, միայն հայերեն եմ ուզում, որ երգի….
Շուշանին պատմեցինք, ծիծաղեց.
— Բա որ իմ գերմաներեն ու լատիներեն արիանե˜րը լսի, ինչ կասի…
Կասի: Առավոտը 7-ին է զարթնում մեր հերոսը` Տաթև Ստեփանյանի հետ երգելու որոշումով: Ինքնուրույն միացնում է, երգում-լսում է մի ժամի չափ…
Գեղարվեստի նախակրթարանի միջավայրի շարունակական ձևավորումը:
Լուսանկարները՝ Տաթև Աթոյանի
Ֆոտոխմբագիր` Դիանա Գևորգյան
#496