Այսօր ես դա չէի անի
Այսպիսի հարց տարբեր ձևակերպումներով և առիթներով, ինչպես այսօր ստեպ-ստեպ (ի՞նչ ասել է ստեպ-ստեպ, Սուսան Մարկոսյան) հնչում է. — Կա՞ բան, որ տարիների հեռվից ասում ես՝ այսօր ես դա չէի անի…
Այսպիսի հարց տարբեր ձևակերպումներով և առիթներով, ինչպես այսօր ստեպ-ստեպ (ի՞նչ ասել է ստեպ-ստեպ, Սուսան Մարկոսյան) հնչում է. — Կա՞ բան, որ տարիների հեռվից ասում ես՝ այսօր ես դա չէի անի…
Ի՜նչ ականջներ ունես, Դավիթ Բլեյան, ոնց որ գրանցող թվային սարք՝ ինչքա՞ն ցածր խոսենք, որ չլսես, ինչպես մեծերն են սիրում կրկնել՝ քեզ չվերաբերող բաները: Ի՜նչ լեզու ունես, Դավիթ Բլեյան… Իրեն վերաբերող-չվերաբերող
Իմ էլ. փոստին Զարինե Պապոյանի նամակը կարդացի հաճույքով, այնքան, որ ուզեցի իմ օրագրի ընթերցողն անմասն չմնա այդ վայելքից. «Արդեն երրորդ տարին է , ինչ ես աշխատում եմ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում. կրտսեր
«Ճշմարիտը փնտրելու համար միշտ պատրաստ պիտի լինել հաղորդակցության եւ այդպիսի պատրաստակամություն ակնկալել ուրիշից։ Ամեն ինչի մասին լրիվ բացահայտ կարելի է խոսել նրա հետ, որ իրապես ձգտում է ճշմարիտին, հետեւաբար հաղորդակցությանը (ինքը
Ֆրանս-գերմանական հանրահայտ ԱՐՏԵ հեռուստաընկերության «Մետրոպոլիս» հաղորդաշարը սեպտեմբերի 7-ի իր թողարկումը նվիրել է Երևանին: Երևանը ներկայացնելու համար հեռուստաընկերությունն ընտրել է քաղաքի մի քանի երիտասարդ ներկայացուցիչների՝ արվեստի տարբեր բնագավառներից: Հուլիսի 15-ին հաղորդման
Բլեյանի դպրոց կամ Բլեյանի անվան դպրոց կամ անգամ Բլեյանի անվան «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր կամ ու կամ, անգամ ու անգամ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր ասելով՝ հաճախ նույն՝ Երևանի թիվ 183 դպրոցը նկատի
Ես կարո՞ղ եմ խնդրանք-առաջարկով դիմել յուրաքանչյուր սեբաստացի սանի, սովորողի, յուրաքանչյուր աշխատողի, ծնողի։ Կարո՛ղ եմ։ Դիմում եմ. իմ օրագրի այսօրվա գիրը այդպիսին է։ Հետևեք ինձ։ Տասը օր, երկու ուսումնական շաբաթ (մեր
Իմ Լիլիթ ավագ դստեր 5 տարեկան Սոնուլիկը սեպտեմբերի 4-ին որպես սեբաստացի մասնակցեց կրթահամալիրի կրթական շքերթին, նրա դեղձուտոցիին։ Ահա այսպիսի Սոնուլիկ։ Իսկական նվեր Աշոտ պապիկին։
Թե ինչքան դեղձ կերանք կրթահամալիրում մի օրում և ինչ եղան դրանց կորիզները՝ ով կհաշվի ու կպատմի… Ինչ կերել եք, անուշ լինի, իսկ այ, կորիզները, որ մեր դեղձենու տնկարանները պիտի դառնային,
Հանկարծ կզարթնի ջերմ լալու փափագ, Սիրտս չի գտնի ոչ մի արտասուք… Հենց Տերյան Վահանի հետ կապը կորցնում ենք… — Ի՞նչ է լինում, հայրիկ,- Դավիթն է հարցնում… — Օ՜, վերջին ընկեր