Իմ բլոգապատման օրագրի՝ մինչ այս 1451-րը յուրաքանչուրի վերնագիրը ես եմ ընտրել-որոշել-գրել, ինչպես իմ տեքստի ամեն մի տող: Այդպես չէ իմ այլ հրապարակումների, տեսաելույթների, հարցազրույցների դեպքում. վերնագրի որոշումը տվյալ ԶԼՄ-ի, լրագրողի, չգիտեմ՝ ում, ոչ իմ իրավունքն է… Կարդում եմ, դիտում եմ… ասենք՝ համաձայն չեմ, ի՞նչ պիտի անեմ, երբ վերնագիրը զայրացնելու աստիճանի վատ է, իմ խոսքը՝ իմաստափոխած… իմ մասնակցությամբ այս կամ այն նյութում, անգամ երբ մենակ եմ տաղավարում… Գրավոր բողոքե՞մ, զանգե՞մ, բարկությունս թափեմ… Կամ ասեմ՝ մինչև հրապարակումը ցույց տվեք, տեսնե՞մ, դա ուրիշ տեղ կտանի, այդպիսին չեմ…
Գիտեմ, որ փոքր բան չէ, շաբաթներ առաջ մի տեսազրույցի վերնագրի պատճառով գժտություն առաջացավ անգամ Շուշան Բլեյանի և իմ միջև… Պատկերացնո՞ւմ եք… Շուշանը Վիեննայից մեզ լսում է…
— Դա ո՞նց ես թույլ տալիս, պա՛պ, որ ինչ ուզեն՝ գրեն…
Արխայնացեք՝ իմ իջևանցի ընկերոջ՝ Նիկոլի ուսուցիչ Աշոտ Փաշինյանի խոսքով որ ասենք, կամ Նունե Մովսիսյանի պապի խոսքով՝ բրախի՜… Ապրենք մեր օրը, կյանքը: Վերջին օրինակը հարգելի Ա-1 պլյուսի՝ Հայելի ակումբից այս հրապարակման առիթով, այսպիսի վերնագրից է: Շնորհակալ եմ, իհարկե, համեստիս (աշխարհի ինձ ծանոթ մարդկանցից երրորդ համեստն եմ. թե ամոթխած-համեստների հաղթողների միջազգային պատվանդան լիներ, առաջին տեղում կլիներ Վանո Սիրադեղյանը, երկրորդում՝ Գրիգոր Խաչատրյանը, 3-րդում՝ ես։ Վերևում՝ Աստված, իհարկե) հետևելու, ասուլիսով կարևորելու համար։ Բայց վերնագրում այս գրված է, ու շատ տարածվեց… «Պետք էր առաջինը 12-ամյա կրթական համակարգը վերացնել»… Այնպե՛ս ամաչեցի… ընթերցողի-դիտողի առաջ… Մի՞թե վրիպել եմ, չեմ ասել «պարտադիր»-ը 12-ամյայից առաջ… Նայում եմ տեսանյութը… Ահա այդ հատվածը. մի անգամ եմ ողջ ասուլիսում օգտագործել և այսպես, մեջ եմ բերում ուղղակի… «Առաջին հերթին, ինձ թվում է, պետք է էս պարտադիր 12-ամյակը շպրտեին մի կողմ…»։ Ի՞նչ անեմ… Ասում եմ՝ կներեք, ու անցնում, հանձնում ինձ կյանքի հորձանուտին…
Լողափնյա պարտեզ. Հյուսիսային դպրոց՝ 2-4տարեկաններ։
Լուսանկարները՝ Սոնա Կարապետյանի։
Իսկ «Հայելի» ակումբում ես ավելի կարմիր էի… Ոչ միայն բնական, հորիցս ժառանգած կարմրությունն է… Երևանի պետական համալսարանում, ուսանողական, «Ֆիզիկայի օր» տոնախմբություններին, դահլիճներից հաճախ էր հնչում «Краснощекий наш Блеян» չաստուշկան… Գումարած՝ իմ հեծանվային երթը ամենօրյա, բաց հագնված, արևի տակ, գումարած՝ Եղեգիսի կիրճում իմ արատեսյան արևահարումը օգոստոսյան… Նաև կարմիր շորը կարճաթև, որ ավագ դպրոցի երգչախումբը նվիրեց ինձ՝ միասնական ելույթ ունենալու համար. ասում են սեբաստացի կանայք՝ ինձ շատ է սազում, այնքան, որ Արմինե Թոփչյանը, երեկ, կարճ կտրված մազերով նկատեց, դարձրեց, իմ բլոգի գլխանկար, այսպիսի… կռասավեց տիար: Բայց երեկվա կարմիրը մի ուրիշ էր. առավոտը տնօրենի իմ հեծանվաշրջայցին, կրթահամալիրի Բանգլադեշով մեկ, երբ Արևմուտքի դպրոց պարտեզում մոտեցա հյուսիսարևմտյան պուրակի ցայտաղբյուրին (գիտեք՝ ջրի, աղբյուրի համար ուշքս գնում է, բաց չեմ թողնում), վերահսկողությունից դուրս մնացած (բա ասում էիք всё под контролем…) մի իշամեղու բաց բոկոտիկից մտավ ու ձախ բութս այնպե՜ս կծեց… որ… այնքան խառնվեցի, սկսեցի կարմրե՜լ, էլ ո՜ւր, ուռել… Իսկ դիմացը «Հայելու» եթերն է… Շնորհակալ եմ մեր աղջիկներին, հատկապես Լուսինե Մամիկոնյանին, ինձ եթերին պատրաստեցին…
Ուսումնական տարվա մեկնարկը Հյուսիսում:
Ես գիտեմ, որ լիքը կիսատ-պռատ գործ կա, 2018-2019-ի օգոստոսի 30-ին մեր ուսումնական օրացույցով, որ սեբաստացիներով բոլոր, որ ընտրել եք միասինը մեր, պիտի անենք, և չկա այլ ձև, քան դրանք շտկելը կյանք դարձնելը, առօրեական համարելը, քան ուսումնական պարապմունքների ողջ ծավալով մեր կենսագործունեության վերականգնումը: Սկսվեց: Հերթականը: Մնացածը ամեն օր, անդադրում, միասին, որպես ուսումնական աշխատանք, Ձեր ընտրած Անդաստան Հայաստանում, մայրաքաղաք Երևանում, նրա կրթահամալիրի Բանգլադեշում՝ ձեր ընտրած Հյուսիսով, Հարավով, Արևելքով, Արևմուտքով, ազատ-բաց-բացօթյա աշխարհով անարգել ձեր անցումներով… սովորական, շշմելու ուսումնական տարի։ Հերթականը։ Ասենք՝ բարի լինի, ու եղավ բարի… Իշամեղվի խայթոցից կարմիր ձեր տիարի պես։
Ձմերուկատոն Հյուսիսի 5 տարեկանների խմբում։
Լուսանկարները՝ Դիանա Գևորգյանի։
Ֆոտոխմբագիր՝ Տաթև Աթոյան
#1451